پای ضربدری یا ژنووالگوم یک انحنای غیرطبیعی در پاها می باشد که در آن زانوها در حالت ایستاده، بیش از حد به یکدیگر نزدیک بوده در حالی که مچ پاها فاصله زیادی از یکدیگر دارند. این عارضه اغلب در کودکان مشاهده می شود اما به طور معمول در سن ۷ تا ۸ سالگی بیماری خود به خود برطرف شده و پاها در وضعیت نرمال قرار می گیرند. در صورتی که بعد از سن ۸ سالگی همچنان پای کودک در حالت ضربدری باقی بماند، اقدامات لازم جهت درمان و جلوگیری از پیشرفت این عارضه باید انجام گیرد.
علل ایجاد عارضه
یکی از انواع پای ضربدری، نوع فیزیولوژیک آن است. این نوع بسیار رایج است و اغلب طی مراحل رشد و نمو کودکان مشاهده می شود و در سنین ۷ تا ۸ سالگی به طور خود به خود رفع می گردد.
در نوع دیگری از پای ضربدری که نوع پاتولوژیک خوانده می شود، این عارضه ناشی از بیماری های دیگری مثل راشیتیسم، شکستگی های قبلی استخوان در ناحیه پروگزیمال تیبیا( قسمت بالایی استخوان ساق پا) و زانو و یا سابقه خانوادگی می باشد. همچنین لازم به ذکر است که پای ضربدری در بزرگسالان نیز به دلایلی مانند عفونت مفاصل، شکسته شدن استخوان ساق پا و عدم درمان درست و مناسب آن، آرتروز، روماتیسم مفصلی و یا بیماران مزمن مشابه ایجاد می شود.
راه های تشخیص
پزشک ارتوپد با انجام معاینات فیزیکی و بررسی تقارن زانوها، وضعیت زانوها و پاها حین راه رفتن، هم ترازی ساق پاها، معاینه کف پای بیمار، تصاویر رادیوگرافی، بررسی سوابق سلامت خانوادگی و فردی بیمار به منظور امکان وجود بیماری زمینه ای، به تشخیص عارضه می پردازد.
روش های درمان پای ضربدری
تغذیه و مکمل های دارویی ؛ در رابطه با افرادی که عارضه به علت بیماری های زمینه ای رخ داده باشد، رعایت توصیه های تغذیه ای و استفاده از مکمل های تقویتی و ویتامینی، همچنین انجام حرکات اصلاحی و فیزیوتراپی تحت نظارت پزشک می تواند به درمان این عارضه کمک کند.
دارو درمانی ؛ در مواردی پزشک به منظور کاهش درد بیمار، درمان دارویی را تجویز می کند. به طور معمول این روش به صورت تزریق اوزون و یا تزریق اپیدوراال انجام می شود.
درمان اورتوزی ؛ در کودکانی که بعد از ۷ سالگی همچنان پای ضربدری در آنها مشاهده می شود، پزشک برای اصلاح عارضه و جلوگیری از پیشرفت آن، استفاده از ارتوز و کفش طبی را توصیه می کند. در صورتی که تغییرشکل در مفصل رخ داده باشد و رباط های ناحیه زانو هنوز حالت انعطاف پذیری خود را حفظ کرده باشند، استفاده از اورتوز می تواند در درمان عارضه موثر واقع شود.
بریس های یک طرفه مفصل دار با اعمال نیروی مناسب در جهت اصلاح بدشکلی زانو، به بازگرداندن مفصل در راستای آناتومیکی خود کمک می کند. برای کودکان این بریس ها اغلب بهمراه کفش طبی تجویز می شود چرا که به طور معمول عارضه در ناحیه پا و کف پا نیز ایجاد اختلال نموده و یا کف پای صاف منجر به ایجاد زانوی ضربدری شده است. در هر دو صورت، روند اصلاح و درمان عارضه برای کل ناحیه زانو و مچ پا طی می شود.
تصاویر زیرمربوط یکی از مراجعین کلینیک پیکره می باشد که به دلیل عارضه پای ضربدری، استفاده از بریس یک طرفه زانو بهمراه کفش طبی تجویز شده بود.
تمرینات فیزیکی و حرکات اصلاحی؛ به توصیه پزشک، انجام حرکات ورزشی مخصوص و هدفمند می تواند از پیشرفت عارضه جلوگیری کند و روند بهبودی را ارتقاء بخشد.
عمل جراحی ؛ در صورت عدم درمان پای ضربدری در زمان مناسب ، افزایش زاویه انحراف زانو به میزان زیاد و بروز علائمی مثل درد و یا خالی کردن زانو حین راه رفتن، ممکن است پزشک عمل جراحی را پیشنهاد دهد.
کمردرد یکی از شایع ترین دردهای مزمن در میان جوامع مختلف محسوب میشود.
برای بعضی افراد به صورت دردهایی خفیف و مقطعی و برای برخی دیگر تا مدتهای طولانی این درد ادامه پیدا میکند و حتی موجب اختلال در عملکرد روزانه و کاهش سطح کیفی زندگی آنها میشود. بر طبق آمار، کمردرد جزء ۱۰ بیماری با میزان تخریب بسیار بالاست که میزان ابتلای سالانه آن بیشتر از بیماری هایی مثل ایدز و سرطان ریه عنوان شده است.
عوامل موثر در ایجاد کمردرد متفاوت است. ازجمله این عوامل میتوان به ژنتیک و مشکلات مادرزادی، بالارفتن سن، سیگار کشیدن، استرس و مشکلات روحی روانی، فعالیتهای سنگین فیزیکی مثل باربرداری های مداوم و سنگین و ایستادن به مدت طولانی اشاره کرد. اضافه وزن و چاقی، هم به عنوان عاملی منحصر به فرد و هم به صورت عاملی تشدیدکننده برای هر یک از عوامل ذکر شده در بالا، میتواند در ایجاد و بروز کمردرد و سایر مشکلات اسکلتی و درد مفاصل تاثیرگذار باشد.
طبق گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها (CDC)، “اضافه وزن” و “چاقی” عناوینی است برای دامنه هایی از وزن شخص که از میزان وزن نرمال تجاوز کرده باشد. برای دسته بندی افراد میتوان از متغیر شاخص تودده بدنی (BMI) استفاده کرد. برای محاسبه شاخص توده بدنی خود، عدد (وزن) خود را به عدد (قد به توان دو) تقسیم کنید. افرادی که شاخص توده بدنی آنها بین ۲۵-۳۰ باشد، دارای “اضافه وزن” هستند و آنهایی که شاخص توده بدنی بیشتر از ۳۰ داشته باشند، “چاق” محسوب میشوند.
آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا (AAOS) معتقد است که جراحان ارتوپدی و بیماران، باید توجه ویژهای به اثرات مضر چاقی بر سلامت اسکلتی عضلانی داشته باشند چراکه افزایش وزن و چاقی بر روی عوارض قبل و بعد از جراحی های ارتوپدی و نتایج نهایی آن تاثیر میگذارد.
اضافه وزن و چاقی چگونه بر ستون فقرات تاثیر میگذارد؟
ستون فقرات نقش تحمل وزن و توزیع نیروهای وارد شده حین راه رفتن، خم و راست شدن، چرخش به طرفین و سایر فعالیتهای روزانه را دارد. به لحاظ بیومکانیکی، بدن انسان نیز مانند سایر اجسام دارای مرکز ثقل است که خط وزن به صورت محوری عمودی از آن عبور میکند. در یک فرد با شرایط اسکلتی عضلانی سالم، این محور از مرکزاستخوان لگن و مرکز مفاصل زانو و مچ پا عبور میکند.
زمانی که وزن بدن افزایش یابد، نه تنها بار فشاری مضاعف به ستون فقرات وارد میشود بلکه مرکز ثقل بدن نیز جابه جا شده و محور وزن دیگر از محل اصلی خود عبور نخواهد کرد. این تداخل نیرویی باعث توزیع نادرست نیروها و اعمال فشار غیرطبیعی به ستون فقرات و مفاصل بدن میشود. به عبارتی هر میزانی از اضافه وزن، موجب کشش بیشتر عضلات و رباطها در پشت شده و لگن را به سمت جلو حرکت میدهد. در پاسخ به این تغییرات، ستون فقرات به سمت داخل منحرف میشود و در طول زمان یک انحنای غیرطبیعی در ستون فقرات شکل میگیرد که اگر پیشگیری و درمان نشود، این انحراف گسترش مییابد و صدمات جدی به سلامت اسکلتی بدن وارد میکند. آسیب پذیرترین قسمت ستون فقرات در مواجهه با اضافه وزن و چاقی، بخش پایینی آن یعنی مهره های کمری است.
در سال ۲۰۱۶ مقاله ای تحت عنوان نقش چاقی در تغییرات بیومکانیکی و رادیولوژیکی ستون فقرات به چاپ رسید. هدف از این پژوهش، تحلیل تفاوتهای بیومکانیکی در بخشهای مختلف مهرههای کمری در بین افراد چاق و افرادی با وزن نرمال طی انواع حرکتهای روزانه بود.
نتیجه این تحقیق نشان داد که مهره های کمری در افراد چاق نسبت به افراد معمولی در طول حرکتهایی مثل چرخیدن محوری( به این معنا که ستون فقرات صاف باشد و بدن را به طرف چپ یا راست بچرخانید) و اعمال نیروی فشاری به مهره ها ( مثلا ایستادن طولانی مدت)، رفتار متفاوتی دارند. اما حین خم شدن به جلو و طرفین، تفاوت قابل توجهی بین گروه افراد چاق با افراد نرمال وجود نداشت. این اختلافات در زنان بیشتر از مردان مشاهده شد. با توجه به تصاویر MRI این افراد، گفته شد که این اختلافات رفتاری مهره های کمری ممکن است به دلیل تخریب بیشتر مهره ها و بالا بودن میزان فتق دیسک در ستون فقرات افراد چاق باشد.
دلایل ایجاد درد در ستون فقرات و ناحیه کمر
طبق آخرین آمار منتشر شده، ۶۵% ایرانی ها دچار اضافه وزن و چاقی هستند. بیماریهایی مانند آرتروز، استئوآرتریت، روماتیسم مفصلی، بیماریهای دژنراتیو دیسک کمر، تنگی کانال نخاعی، اسپوندیلولیستزیس، پوکی استخوان و بعضی دیگر از بیماریهای نورولوژیکی از جمله بیماری هایی هستند که موجب درد در ناحیه کمر میشوند. برای برخی از این بیماریها مانند آرتروز، پوکی استخوان، استئوآرتریت، تنگی کانال نخاعی، فتق دیسک و… اضافه وزن و چاقی نقش قابل توجهی در بروز آنها ایفا میکند. همچنین چاقی و اضافه وزن موجب تشدید درد در افرادی میشود که سابقه مشکلات در ستون فقرات و کمر داشته اند.
ما در این مقاله سعی بر این داشتیم تا به اهمیت و نقش تاثیرگذار اضافه وزن و چاقی در مشکلات ناحیه ستون فقرات و ایجاد کمردرد بپردازیم. نظریات متفاوتی در رابطه با تاثیر چاقی بر کمردرد وجود دارد. از دیدگاه بیومکانیکی و تاثیر چاقی در حرکتهایی مثل نشستن، ایستادن، راه رفتن و… گرفته تا دیدگاه بیولوژیکی و تاثیر چاقی بر عروق خونی و ترمیم پذیری کندتر آسیبهای استخوانی در افراد چاق.
برای پیشگیری و درمان کمردرد چه باید کرد
درمانهای متفاوتی برای هرکدام از مشکلات و بیماریهای ستون فقرات و به طور کلی انواع کمردردها وجود دارد که بنا به صلاح دید پزشک به بیماران تجویز میشود.
درمان های ارتزی ( کمربندهای طبی ) بسته به شرایط بیمار و شدت عارضه به بیمار تجویز میشود. این کمربندها یا به صورت پیش ساخته هستند و یا با ارجاع به کلینیکهای ارتوپدی فنی، کمربند مخصوص خود فرد به صورت سفارشی توسط ارتزیست ساخته میشود. برای مثال بریس میلواکی از جمله ارتزهایی است که برای درمان انحراف ستون فقرات (اسکولیوز) تجویز می شود. هدف از این دسته از کمربندهای طبی، اصلاح بدشکلی ایجاد شده در ستون فقرات و ثابت نگه داشتن بدن در راستای درست است.
اما همانطور که همیشه گفته شده است و میدانیم… پیشگیری به مراتب بهتر از درمان است.
میتوان با درپیش گرفتن یک سبک زندگی درست و رعایت چند نکته ساده، یک زندگی سالم را به خود هدیه دهیم.
از جمله مواردی که رعایت آن تاثیر مثبتی بر سلامت جسمی ما و پیشگیری از بروز کمردرد و سایر دردهای اسکلتی دارد عبارتند از:
تغذیه سالم و آگاهانه
ورزشهای ملایم و حفظ آمادگی جسمانی
نوشیدن آب به مقدار کافی
آگاهی از شرایط سیستمهای داخلی بدن ( از چک کردن آزمایش خون خود حداقل هر شش ماه یکبار غافل نشوید )
حفظ آرامش و ثبات روحی روانی
دقت در انجام امور روزانه مثل نحوه برداشتن و گذاشتن اجسام سنگین، مدت زمان و نحوه ایستادن، مدت زمان و حالت نشستن و…
استفاده از کفش مناسب و کفیهای طبی مورد تایید پزشکان و ارتزیست
نحوه خوابیدن و استفاده از تشک و بالشت مناسب با شرایط اسکلتی خود
و…
در پایان…
با توجه با عنوان این مقاله، توصیه میکنیم عزیزانی که دچار اضافه وزن هستند با در پیش گرفتن یک رژیم غذایی مناسب و شروع ورزش های هدفمند، نسبت به کاهش وزن خود اقدام کنند. به این ترتیب احتمال بروز آسیب و دردهای ناحیه کمری به حداقل می رسد و کیفیت زندگی به مراتب بیشتر خواهد شد.
اصطلاح orthopaedic از کلمه یونانی ارتو(Ορθο) به معنای مستقیم و پدیک(παιδικός) به معنای کودک گرفته شده است این اصطلاح در ابتدا به وسیله نیکولاس آندری، جراح فرانسوی، برای هنر تصحیح بد شکلی های اندامها به کار رفت در زمان آن جراحی ارتوپدی چنان که امروزه می‌شناسیم وجود نداشت و جراحی در مراحل ابتدایی انجام می‌شد، احتمالاً از زمان بقراط که در حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می زیست تا آن زمان پیشرفت‌های اندکی در این رشته رخ داده بود. همچنین در زمانی که اعمال جراحی بزرگ همیشه به عفونت قطع می گردید (که غالباً کشنده بود) نمی توان تعجب کرد از اینکه اعمال جراحی تنها برای نجات جان بیمار توصیه می گردید بنابراین جراحی ارتوپدی تا تقریباً عصر حاضر عمدتاً به تصحیح بد شکلی اندام ها به وسیله ابزارهای ابتدایی، جا انداختن شکستگی ها و دررفتگی ها با کاهش شدید و قطع اندام ها محدود می گردید.
نقاط عطف جراحی در قرن نوزدهم
اولین پیشرفت تاریخ‌ساز ابداع روش های بیهوشی بود. برای اولین بار Crawford Long اتر را در سال ۱۸۴۲ به کار برد اما مشاهدات خود را هفت سال بعد منتشر ساخت و W.T.G.Morton از بوستون کاربرد اتر برای بیهوشی را در سال ۱۸۴۶ گزارش نمود. چند سال بعد لویی پاستور که در پاریس کار می‌کرد میکروسکوپی قوی به دست آورد و تحقیق بنیادین خود را در زمینه باکتری ها به عنوان عامل بیماری ها انجام داد سپس در سال ۱۸۶۷ ژوزف لیستر که در گلاسکو، اسکاتلند کار می کرد بر اساس تحقیقات پاستور روش جراحی همراه با ضدعفونی را ابداع نمود که برای اولین بار به جراحان امکان داد به دنبال ترمیم اولیه محل زخم جراحی باشند در نهایت در سال ۱۸۹۶ گزارش روند در آلمان مبنی بر کشف اشعه ایکس منتشر گردید که در زمان اندکی در تشخیص جراحی کاربرد عملی یافت.
در بریتانیا بسیاری از اصول بنیادین ارتوپدی حتی قبل از آغاز قرن بیستم به وسیله Hugh own thomas (سالهای ۱۸۳۴ تا ۱۸۹۱) مطرح گردید. توماس به جای انجام اعمال جراحی عمدتاً به روش های محافظه کارانه تر مانند استراحت و استفاده از آتل رغبت داشت و خواهرزاده وی سر رابرت جونز (۱۸۵۷ تا ۱۹۳۳) اصول صحیح جراحی ارتوپدی را چنان که امروزه به کار میرود بنیان نهاد، طی جنگ جهانی اول و پس از آن رابرت جونز جراحان زیادی از آمریکا و انگلستان را آموزش داد و ایشان اولین کسانی بودند که در تمام زندگی خود را صرف علم ارتوپدی کرد کردند.
در نیمه دوم قرن بیستم پیشرفت های شگرفی در فناوری تولید مواد زیستی، وسایل و تجهیزات و روشهای تشخیصی روی داد. این پیشرفت ها تاثیر بزرگی بر انجام اعمال جراحی ارتوپدی به ویژه روش های قابل اعتماد تعویض مفاصل در درمان آرتریت داشت نتایج این روش های جراحی برای مفاصل بزرگ زانو و هیپ چشمگیر بود، به طوری که میزان موفقیت بیش از ۹۰ درصد پس از ۱۰ سال حتی در افراد جوان به دست آمد.
پیشرفت قابل توجه دیگر، ابداع روشهای جراحی میکروسکوپی بود که آناستوموز یا ترمیم اعصاب و رگ های خونی بسیار کوچک را امکان‌پذیر ساخت و بنابراین انتقال بافتهای زنده (پوست عصب یا استخوان) از محلی به محل دیگر در بدن و حتی انتقال به چند قسمت با هم تسهیل گردید. پیشرفت عمده دیگر در حوزه آرتروسکوپی و جراحی آرتروسکوپی رو داد که انجام جراحی با حداقل جراحت بر بسیاری از مفاصل اصلی اندام فوقانی و تحتانی را امکان‌پذیر ساخت. این امر باعث شد که انجام بسیاری از اعمال جراحی به صورت روزانه با کاهش میزان عوارض و بازگشت سریع تر بیمار به فعالیت طبیعی امکان‌پذیر گردد.
درمان اختلالات ارتوپدی
درمان های ارتوپدی در سه گروه قرار می گیرند :
بدون درمان تنها اطمینان بخشی و توصیه های پزشکی
درمانهای غیر جراحی
درمانهای جراحی
حداقل نیمی از بیماران سرپایی مراجعه کننده به مطب ارتوپدی (به جز موارد شکستگی) به درمان نیاز ندارند و تنها به اطمینان بخشی یا توصیه های پزشکی نیاز دارند .
روش های درمانی غیر جراحی:
استراحت
از زمان دکتر توماس و تقریباً یک قرن پیش که بر ارزش استراحت در درمان بیماریهای ستون فقرات و اندامها تاکید نمود استراحت یکی از اصول درمان ارتوپدی بوده است، که منظور غالباً استراحت نسبی است که به معنای کاهش فعالیت های روزمره و خودداری از فشار بیش از حد می باشد .
حمایت از عضو آسیب دیده
استراحت و حمایت از عضو آسیب دیده غالباً توام‌با هم به کار می رودند، اما گاهی فقط حمایت از عضو آسیب دیده مورد نیاز است- برای مثال جهت تثبیت مفصلی که به علت فلج عضلات، ثبات ندارد یا برای جلوگیری از ایجاد بدشکلی مفصل، هنگامی که حمایت موقتی از عضو نیاز است، می توان به وسیله گچ یا آتل ساخته شده از گچ پاریس یا مواد جدیدتر آن را به وجود آورد، و هنگامی که به حمایت طولانی مدت یا دائمی نیاز است از ارتوز استفاده می شود.
فیزیوتراپی
انواع مختلف فیزیوتراپی نقش مهمی در درمانهای غیر جراحی و پس از جراحی برای بیماران ارتوپدی دارد.
فیزیوتراپی فعال
متخصصین فیزیوتراپی معمولاً اصطلاح فیزیوتراپی فعال را برای فعالیت جسمی، ورزش و تناسب جسمی به کار می‌برند ،اما این اصطلاح غالباً با مسامحه استفاده میشود اصطلاح ورزش برای گروهی از روش ها به کار می رود که ورزش های ایزومتریک تثبیت کننده تا برنامه های هوازی شدید را شامل میشوند.
آب درمانی
آب درمانی روشی ارزشمند برای انجام حرکات فعال تمام مفاصل در آب گرم بدون ایجاد درد است، گرما و نیروی شناوری آب اسپاسم عضلات را کاهش می دهد و به کاهش درد و افزایش محدوده حرکات کمک میکند آب‌درمانی غالباً به ویژه در درمان آرتریت روماتوئید مفید است.
فیزیوتراپی غیر فعال
این تکنیک ها توسط متخصص فیزیوتراپی اجرا می شوند و به مشارکت فعال بیمار نیاز ندارند کاربرد اصلی حرکات غیر فعال یا “تحرک بخشیدن” حفظ تحرک کامل مفصل می باشد هنگامی که بیمار قادر به تحرک فعال نیست- یعنی هنگامی که عضلات فلج هستند یا به شدت آسیب دیده اند.
فیزیوتراپی دستی
فیزیوتراپی دستی شامل انواع تکنیک های تحرک بخشیدن و دستکاری مفاصل می باشد که توسط متخصصین فیزیوتراپی، کایروپراکتیک و استئوپاتی استفاده میشود این تکنیک ها همچنین تحرک بخشیدن به بافت نرم را نیز شامل می شوند.
فیزیوتراپی بافت نرم
تکنیک های فیزیوتراپی بافت نرم عبارتند از روشهایی با هدف تحرک بخشیدن به بافت نرم از طریق ماساژ دادن یا روشهای کشش غیرفعال
کشش
برای ستون فقرات توسط دست یا با استفاده از یک دستگاه کشش مجهز به موتور انجام می شود, علت استفاده از کشش اثرات مکانیکی آن بر ستون فقرات می باشد.
الکترو تراپی
تحریک الکتریکی عصب از خلال پوست(TENS)، درمان تداخلی، دیاترمی با امواج کوتاه و لیزر درمانی توسط متخصصین فیزیوتراپی با هدف تخفیف درد به کار می روند.
اولتراسوند
امواج اولتراسوند را می توان برای تولید گرما در بافت های عمقی به‌صورت پرتویی از یک مبدل به بدن بیمار وارد نمود.
تزریقات موضعی
اندیکاسیون های انجام تزریق در دو گروه قرار می گیرند:
استئوآرتریت یا آرتریت روماتوئید
ضایعات خارج مفصلی که غالباً به صورت کشیدگی مزمن توصیف می شوند مانند آرنج تنیس بازان
داروها
دستکاری مفاصل
درمان با تکنیکهای دستکاری مفاصل به طور گسترده توسط جراحان ارتوپد و سایر تخصص های مربوط به آن به کار می رود این موضوع را در سه بخش کلی میتوان مطرح نمود:
دستکاری جهت تصحیح بدشکلی مفصل
دستکاری جهت بهبود محدوده حرکات یک فصل خشک شده
دستکاری جهت تخفیف درد مزمن درون یا اطراف یک فصل، به ویژه در مفاصل گردن و ستون فقرات
پرتو درمانی
پرتو درمانی به وسیله پرتو ایکس یا پرتوهای گاما ناشی از مواد رادیواکتیو برای درمان بعضی بیماری های خوش خیم یا بدخیم به کار میرود.
درمان های جراحی
اصل اساسی برای انجام هر عمل جراحی این است که نباید با انجام آن و وضعیت بیمار بدتر شود . انتخاب بیماران برای انجام جراحی، انتخاب مناسب ترین روش جراحی برای هر بیمار، روش ارجح جراحی در هر وضعیت و درمان های پس از عمل جراحی از اهمیت بسزایی برخوردارند و نیاز به مهارت و قضاوت بالینی عالی دارند. در اینجا به صورت مختصر از روشهای جراحی مهمتر نام برده میشود:
سینووکتومی
سینووکتومی عمل جراحی برداشتن لایه ملتهب پوشاننده مفصل بدون آسیب به کپسول مفصل می باشد.
استئوتومی
استئوتومی عمل جراحی برای بریدن استخوان یا ایجاد شکستگی جراحی است.
خشک کردن مفاصل
بازسازی مفصل
اعمال جراحی پیوند استخوان
اعمال جراحی انتقال تاندون
اعمال جراحی پیوند تاندون
برابرسازی طول اندام
تکنیک های ثابت سازی استخوان
قطع اندام
قطع اندام در مواردی می تواند یک گزینه درمانی مفید باشد ،در موارد تومورهای بدخیم اندام ها که حفظ اندام ممکن نیست قطع اندام ضروری می باشد. در برخی بیماران مبتلا به ناهنجاری های مادرزادی مانند آرتروز کاذب، قطع اندام تحتانی زیر زانو ممکن است بهترین درمان باشد. قطع اندام به طور شایع تر جهت درمان بیماری های عروقی محیطی ،عفونت یا تروما انجام می شود . با پیشرفت های به عمل آمده در طراحی و ساخت پروتز های اندامی جدید، عملکرد بیمار پس از اعمال جراحی قطع اندام تحتانی زیر زانو معمولاً بسیار خوب است با این حال پس از قطع اندام تحتانی از بالای زانو راه رفتن دشوار تر بوده و تقریباً یک سوم انرژی بیشتر از حالت طبیعی مصرف می کند عملکرد بیمار پس از قطع اندام فوقانی کمتر مطلوب می باشد و تا حد امکان از انجام این عمل باید خودداری نمود. تا ۸۰ درصد از بیماران پس از قطع اندام دچار احساس اندام خیالی می شود (احساس وجود اندامی که دیگر وجود ندارد ). در جراحی قطع اندام، به دست آوردن یک باقیمانده بافتی به خوبی ترمیم شده با کنترل عضلانی خوب است و نباید جهت حفظ طول اندام، این هدف را نادیده گرفت.
اصلاح ناهنجاریهای اسکلتی-عضلانی بدن با روشهای غیر تهاجمی ، ارائه کلیه خدمات مربوط به ارتز و اندام مصنوعی و اسکن دقیق پا جهت ساخت کارآمدترین کفش و کفی طبی برای هر فرد.
